De ‘mazungu’-zuster

‘For my expectation is from Him. He only is my rock and my salvation; He is my defense; I shall not be moved. ’ (Psalm 62:5-6)

Alweer een week voorbij gevlogen! Ik moet bijna mijn dagboek erbij pakken om te herinneren wat er allemaal ook alweer is gebeurd ;-)

Vorige week zaterdag was de tweede dag van de ‘medical outreach’. Opnieuw gingen we met een team op pad om gratis zorg te verlenen aan de lokale bevolking. Ditmaal waren we te gast in een school, waarbij verschillende lokalen voor verschillende doeleinden werden gebruikt. Buiten konden de patiënten onder tenten wachten op hun beurt en ondertussen werd er muziek gedraaid, gezondheidsvoorlichting gegeven of werd er iets uit de Bijbel gedeeld. Ook deze dag was ik te vinden op het lab, waar ik helemaal in mijn element was. Ik heb heel wat buizen bloed afgenomen, vingerprikken gegeven, testen uitgevoerd, resultaten verwerkt, kinderen aan het huilen gemaakt én weer getroost (opgeblazen handschoentjes als ballonnetjes werken goed), en met handen en voeten proberen mensen gerust te stellen. Zelfs de lastige prikgevallen, werden aan mijn zorg toevertrouwd. Heel wat prikervaring opgedaan dus! Tussen de bedrijven door bevond ik me regelmatig even buiten, waar de jonge kinderen zo’n mazungu-zuster maar al te interessant vonden. Aan het eind van de dag had ik continu een éénjarig jongetje achter mij aan die telkens mijn hand pakte, wilde spelen en dansen. Erg aandoenlijk! Ook deze dag hebben we van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds zeven uur doorgebuffeld en opnieuw ruim 400 patiënten geholpen. Ik heb genoten!

Zondag was het tijd om een Oegandese kerkdienst te gaan ervaren. Én of dat een ervaring was, zelfs drie uur lang! Voor Afrikaanse begrippen waren we op tijd in de dienst (die al begonnen was), want zelfs een halfuur later kwamen er nog steeds mensen binnendruppelen. We kregen een mooie ereplaats voorin toegewezen. Ik heb genoten van de heerlijk ritmische muziek, de zanggroep die met volle overtuiging zong (en ook wel eens een nootje niet raakte), de dansers en de kerkleden die vol overgave meededen: wauw! Als gasten mochten we ons voor de volle kerk voorstellen en daarna werd nog een nummer gezongen terwijl wij nog op het podium stonden. Persoonlijk voelde ik me toen wel een erg stijve hark! ;-) Maar wat een gastvrijheid heb ik mogen ervaren, hier kunnen wij nog heel wat van leren.

Maandag ben ik een beetje buiten mijn ‘comfort-zone’ gegaan. Show Mercy doet op veel andere (zendings)gebieden ook outreaches en ik ben vrij om hieraan deel te nemen. ’s Ochtends hebben we met het team Engelse les en bijbelles gegeven op de basisschool. Kinderen moeten in Oeganda voordat zij overgaan naar de volgende klas examens doen. Omdat deze allemaal in het Engels zijn, is het belangrijk dat zij de taal goed beheersen. Omdat ze vaak wel kunnen lezen, maar het niet begrijpen én de leraren zelf ook gebrekkig Engels spreken ondersteunt Show Mercy in het aanbieden van Engelse les. In groep 5 heb ik mijn Oegandese collega mogen helpen in het geven van Engelse leesles. In een klas met vijftig leerlingen is het bijna een onmogelijke opgave om iedereen bij de les te houden en een eerlijke kans te geven. ’s Middags zijn we op bezoek geweest bij de ouderen (jahjah’s in het Oegandees). Samen met twee Oegandese collega’s heb ik een poos bij Prossy onder de boom gezeten op een eigengemaakte rieten mat. Prossy, één van de ouderen in het programma, heeft geen man of kinderen, alleen een paar zussen verderop in het dorp. In het dorp of de omgeving is er niemand die voor haar zorgt, dus is deze oude vrouw (ondanks haar beperkingen) nog steeds regelmatig bezig in haar eigen tuin met het verbouwen van voedsel. Een stille en bescheiden vrouw die uitkijkt naar de wekelijkse bezoekjes van Show Mercy. We hebben gekletst, verhalen uitgewisseld, Bijbel gelezen, gezongen en gebeden. Opnieuw een bijzondere ervaring!

Afgelopen woensdag was een vrije dag en we zijn naar de hoofdstad Kampala afgereisd, ruim een uur rijden. Allereerst zijn we naar de craftmarket geweest, het Walhalla voor de toerist. Overal kraampjes met Afrikaanse souvenirs en verkopers die je maar al te graag in hun stalletje willen hebben (onder het mom: ‘looking is free’). Daarna hebben we inkopen gedaan in de supermarkt, waar ook Westerse producten te koop zijn en zijn we heerlijk uit eten geweest in ‘The Bistro’ voor een prikkie. Dit deel van Kampala was best wel Westers. Zo was er ook een enorm winkelcentrum met glimmende tegels, watervallen, roltrappen, liften en dure winkels. Iets wat een beetje ongemakkelijk voelde en een schril contrast is met de werkelijkheid een paar kilometer verderop. Aangezien onze chauffeur ons op de Afrikaanse tijd kwam ophalen (bijna 2 uur later), is het een lange dag weg geworden. Ook op de terugweg heb ik weer genoten van het straatbeeld, de chaos en de bedrijvigheid: het blijft fascinerend! Een paar grappige weetjes:
- Op straat vind je veel religieuze teksten. Zo staan er op veel minibusjes Bijbelteksten of teksten over Allah en is het doodnormaal als jij je beltegoedzaakje ‘God is great’ noemt.
- Tijdens onze trip passeerden we een districtgrens. Overal zijn de hoofdwegen prima geasfalteerd, maar op dit stukje grensgebied was er voor 50 meter een slechte en onverharde weg. Alsof niemand zich verantwoordelijk wil voelen voor dit stukje straat.

De rest van de dagen was ik in de kliniek te vinden. De ene dag kan het druk zijn, de andere dag rustig: er is geen pijl op te trekken. Inmiddels word ik door de arts regelmatig zelfstandig aan het werk gezet. Ik moet zelf goed mijn grenzen bewaken, want anders laten ze je alles doen (zelfs al heb je het nog nooit gezien of gedaan). Regelmatig kom ik weer nieuwe en interessante dingen tegen, zo had ik van de week een patiëntje die getest werd op sickelcell-anemie en heb ik vandaag een man in het dorp bezocht met ‘olifantenbenen’ door een worminfectie. We hebben drie ouderen in de dorpen bezocht voor een medische check-up. Om bij de patiënten te komen hebben we gebruik gemaakt van lokaal transport: de boda-boda, de motortaxi waar ik ‘gesandwicht’ tussen de chauffeur en de arts op zat (moet vast een mooi gezicht zijn geweest). Mijn Oegandese collega’s zijn alleraardigst en bereidwillig om van alles uit te leggen. Naast de medische dingen proberen zij mij ook Oegandees bij te brengen, maar ik ben nog een beetje hardleers. Tijdens de medical outreach probeerde ik goede morgen in het Oegandees te zeggen tegen een oudere dame en zij reageerde met ‘I can’t speak English’. Oeps, dat was wel een heel slechte poging . Daarentegen breken de Oegandese collega’s hun tong over het Nederlands (wat ze een fantastische, maar moeilijke taal vinden).

Groetjes vanuit een donker (en stroomloos) Oeganda,
Geralde

P.s. Mochten jullie vragen hebben, stel ze gerust dan besteed ik er in de volgende blogs aandacht aan!