First days in ‘the pearl of Africa’ (23/02/2018)

‘For you are with me. Your rod and Your staff, they comfort me.’ (Psalm 23:4)

De eerste blog vanuit Oeganda. En ja, waar zal ik dan eens beginnen… Het is inmiddels ruim vier dagen geleden dat ik Nederland achter mij liet, maar ik heb zoveel nieuwe indrukken en ervaringen opgedaan dat het voelt als een veel langere periode.

Maandag begon de reis in de vroege ochtend. Bart en mijn vader hebben mij weggebracht naar Düsseldorf airport. Gelukkig mocht alle bagage mee (wat stiekem toch wel een zorgenpuntje was). Achter de douane drong echt het besef door: het avontuur gaat beginnen! De vluchten verliepen soepel en na een overstap in Istanbul, waar we als pieren in een potje op het vliegveld zaten, en een korte stop in Rwanda kwam ik rond half 5 ’s nachts aan in Entebbe. Direct mijzelf van de eerste behoeften voorzien, namelijk geld en een Oegandese SIM-kaart. Solomon, medewerker van Show Mercy, pikte mij op vanaf het vliegveld en we begonnen aan iets wat een 2-uurdurende reis had moeten zijn. Bij de start van de autorit was het nog donker en eigenlijk was het een levensgevaarlijke situatie. De helft van de voertuigen op de weg (met name fietsers en motors) hebben geen verlichting. Tel daar nog de vele voetgangers naast de weg bij op én de voertuigen die wel licht hebben en daarom ook maar groot licht ontsteken, en je kan je voorstellen dat je weinig van de medeweggebruikers ziet. Toen het licht begon te worden naderden we Kampala, de hoofdstad van Oeganda. We zaten middenin de spits, dus ik heb direct kunnen genieten van de chaos op de weg en het straatbeeld. Alles krioelt door elkaar, als automobilist moet je jezelf er tussen drukken om ook maar een meter verder te komen en rode stoplichten zijn om te negeren volgens mij. Fantastisch om mee te maken en ik had direct het Afrika-gevoel weer!

Halverwege de ochtend kwamen we aan op de compound ‘Field of Dreams’ van Show Mercy. De compound ligt echt op het platteland, tussen de heuvels. Ik heb hier een eigen huisje (met uitzondering van de komende 10 dagen) met gedeelde badkamer. Voor de maaltijden wordt gezorgd en deze worden gezamenlijk genuttigd in ‘the Arc’. Er is nu nog een grote groep van Youth-With-A-Mission, maar zij vertrekken morgen en dan blijven we de komende maand met een klein vast groepje over. Na aankomst heb ik mij geïnstalleerd in mijn nieuwe onderkomen voor de komende maanden en kort even een power-napje gedaan (iets wat wel nodig was na een nacht zonder slaap).

De afgelopen dagen heb ik mij vooral een beetje georiënteerd. Ik heb in de kliniek meegekeken en ook veel kennis opgedaan. Het voelt meer als een soort stagelopen, omdat je veel nieuwe situaties, ziektebeelden en andere medicatie tegenkomt. Het is fijn om te merken dat ik een goede basis heb door mijn stage in Malawi en de gevolgde tropencursus. Ik merk dat ik alle nieuwe dingen nu vrij snel oppik. Gisteren kon ik ook al daadwerkelijk meehelpen en mijn vaardigheden en opgedane kennis inzetten. Zo heb ik onder andere meegelopen met arts, verschillende tests in het laboratorium gedaan (zoals sneltesten voor malaria, Hepatitis B, HIV), vaccinaties gegeven tegen Hepatitis B en medicatie (intraveneus) gegeven. Zo is ook de eerste infuusnaald op een donkere huid een feit (voor de niet-medici onder ons: iets wat echt een uitdaging is, omdat je de vaten qua kleur niet ziet lopen).

De gezondheidskliniek is een kleine kliniek en te vergelijken met een huisartsenpost in Nederland. Mensen kunnen dagelijks binnen komen lopen met allerlei problemen. Uit het archief wordt een papieren dossier getoverd, waarin de eerdere bezoeken zijn genoteerd. Vervolgens wordt de patiënt gezien door een arts of soort arts-assistent, wordt er eventueel onderzoek (bloed/urine/ontlasting) ingezet en medicatie gestart. In principe gaat niemand zonder medicijnen de deur uit, want men gelooft hier over het algemeen niet zonder medicijnen te kunnen genezen. De kliniek biedt alleen dagbehandeling, er liggen dus geen patiënten opgenomen. Voor deze zorg moeten patiënten naar een grote gezondheidspost in Wakiso (ongeveer 30 minuten rijden) of naar een ziekenhuis in Kampala. De meeste basisproblemen kunnen goed worden opgelost en een beetje creatief zijn ze ook wel: zo sturen ze patiënten met een infuusnaald naar huis, zodat zij dagelijks terug kan komen voor een nieuwe antibioticagift en toch de behandeling dichtbij huis kan krijgen. Een groot deel van de gezondheidszorg is gratis, maar vaak moet er wel betaald worden voor medicatie. Er zijn mogelijkheden voor patiënten om een zorgverzekering af te sluiten, maar dit is voor een groot deel van de bevolking niet haalbaar. Nog steeds heeft niet iedereen toegang tot gezondheidszorg, omdat voor veel mensen het transport en/of de juiste medicatie te duur is.

Vandaag zijn we met een grote groep op outreach gegaan naar één dorpen (Bakka) in het werkgebied van Show Mercy. Doordat de zorg dichtbij gegeven wordt, is het toegankelijker voor de lokale bevolking en daarnaast was de zorg vandaag gratis. De afgelopen dagen hadden we al een aantal voorbereidingen getroffen, zoals het voorverpakken van medicijnen. Na een rit van ongeveer 5 kilometer over ‘hobbel-de-bobbel’-wegen kwamen we aan op de plaats van bestemming, waar in een hoog tempo een mobiele kliniek uit de grond werd gestampt. Naast het kerkgebouw wat gebruikt werd, werden een aantal tenten opgezet als wachtruimte of spreekkamer. Alle patiënten werden geregistreerd, er werden vitale gegevens gemeten, de patiënt ging langs de arts, er werd eventueel aanvullend onderzoek gedaan en als laatste kon de patiënt de medicatie ophalen. Aan het eind van de dag stond de teller op 425 patiënten! Vandaag heb ik mijn steentje bijgedragen op het lab, waar ik heb geassisteerd bij bloedafname (vingerprik of via ader in de elleboog) en testen heb gedaan. Door de vele sneltesten die ik heb gedaan, ben ik hier inmiddels helemaal in thuis! Ik vond het erg leuk om te doen, omdat je veel contact hebt met de lokale bevolking. Helaas wel veel positieve malariatesten gezien en ook een aantal positieve HIV-testen. En de huilende kinderen gaan mij wel door merg en been….

Morgen staat er opnieuw een outreach-dag gepland! Ik ben benieuwd wat we dan allemaal weer tegen gaan komen! Nu maar lekker slapen, na deze enerverende dag!

Veel liefs uit hartje Oeganda,
Geralde (of ‘Gerald’ op zijn Amerikaans zoals iedereen hier mij noemt, omdat ze mijn naam niet uit kunnen spreken)