Omgekeerde cultuurshock (31/5/2018)

‘Rejoice always, pray without ceasing, in everything give thanks.’ (1 Thessalonians 5: 16)

Inmiddels ben ik alweer 2 weken terug in Nederland, ons kikkerlandje. Alhoewel kikkerlandje misschien niet een goede benaming is met deze Afrikaanse temperaturen. De afgelopen weken zijn in een sneltreinvaart voorbijgevlogen met zoveel bezigheden weer op de agenda.

De laatste dagen in Oeganda hebben we het er nog even volop van genomen. Eén van de letterlijke hoogtepunten was het bezoek aan de berggorilla’s. Hoog in de bergen (meer dan 2200 meter hoog) en diep in de bushbush gingen we achter onze gids aan, die gewapend was met een machete, op zoek naar de Kyaguriro gorilla-familie. Stijl tegen de berg op, dwars door het dichtbegroeide regenwoud vonden wij deze zeldzame dieren en mochten een uur lang van hun aanwezigheid genieten. Opnieuw bijzonder hoe dichtbij je bij deze wilde beesten kan komen. Het was erg leuk, omdat ze op dat moment heel beweeglijk en speels waren. Ze klommen in de bomen, stoeiden met elkaar en rolden over elkaar naar beneden. Een speelse gorilla (genaamd ‘happy’) kwam zelfs even door de groep heen stieren en gaf een van de groepsgenoten een flinke vriendschappelijke tik op de rug!

Het laatste nationale park wat op de planning stond was ‘Lake Mburo’, waar we hebben genoten van zebra’s en verschillende antilopen. En zo komt aan alles een eind, ook aan dit grote Oeganda-avontuur! Met dubbele gevoelens liet ik Oeganda, wat toch wel een stukje in mijn hart heeft veroverd, achter mij.

Na zo’n periode in het buitenland kijk je met een hele andere bril naar je eigen land en cultuur, oftewel de omgekeerde cultuurshock. Ik geniet enorm van Nederlandse ‘vanzelfsprekendheden’ als stroom, warm water uit de kraan, een zittoilet mét wc-papier (ja, zelfs de toiletten op Opwekking waren nog luxe) en heb de eerste ochtend enorm gesmikkeld van een bruine boterham met hagelslag! Andersom kijk je met hele andere ogen naar de dikke, dure auto’s waar vaak maar één persoon in zit (in Oeganda onmogelijk) en enorme huizen. Een schril contrast met de plek waar ik gewoond heb. Ik mis van Oeganda het simpele, ongecompliceerde, relaxte leven zonder hoge verwachtingen. We zijn in Nederland super rijk, maar wat is het leven hier gehaast, gestrest, individualistisch en wat genieten we weinig van wat we hebben!

Volgende week begint voor mij het werkende leven weer. Het zal een hele omschakeling zijn. De tijd zal leren in hoeverre dat nog ‘past’ en wat voor uitdagingen en mogelijkheden er in de toekomst weer op mijn pad zullen komen. Ik wil iedereen hartelijk bedanken voor het meelezen, de bemoedigende reacties, de whatsappjes en alle interesse die er getoond is. Op zijn Oegandees: webale nyo!

Warme groetjes,
Geralde