Zelfstandig op pad!

Beste mazungu’s,

De tijd vliegt en zo is er alweer een week voorbij! Vorige week mochten wij onze ervaringen en leermomenten zelf in de praktijk gaan brengen. Hilde was een week naar het zuiden van Malawi om daar te kijken bij de palliative care kliniek en daarom hadden wij het roer in eigen handen. Van te voren hadden we al een planning gemaakt en maandags hadden we verschillende afspraken geregeld met de vrijwilligers in de community’s. Dinsdagmorgen zijn we per jeep met onze personal driver Steve op pad gegaan naar de patiënten. Als eerste zijn we naar de community het verste weg geweest, dus dat betekende dat we lang konden genieten van het ‘hobbel-de-bobbel’ wegen (zoals we een aantal van onze Malawiaanse medemensen hebben geleerd). Onze eerste patiënt was een jonge vrouw die door HIV erg ziek was geworden. Door de klachten had ze veel gewicht verloren en was ondervoed geraakt. Daarnaast had ze een wond, veel pijn, geen zin in eten, etc. Een leuke casus dus om mee te beginnen. Deze vrouw was een nieuwe patiënt en daardoor hebben een poos besteed aan het uitvragen van de klachten en het geven van goede instructies. Erg leuk, uitdagend en leerzaam om nu het zelf te moeten en mogen doen. Na dit gesprek zijn we weer op pad geweest en hebben drie voor ons bekende patiënten opgezocht. We zijn bij hun langsgegaan om te kijken hoe het met hun ging en om te bekijken wat we nog voor ze konden betekenen. Het was goed om te zien dat het met deze patiënten veel beter ging. Een echtpaar waarvan de vrouw zwanger was zag er super gezond uit nu ze op aanwijzingen en na goede voorlichting opnieuw gestart zijn met aids-medicatie. De man had weer voldoende energie om te werken en blaakte van gezondheid en de vrouw was gestart met de medicatie waardoor de kans dat het kindje HIV heeft door de geboorte erg klein is. Zulke momenten zijn echt waardevol en een kroon op het werk van Matunkha. De terugweg hebben we in plaats van zitten te smoren voorin de auto, heerlijk achter in de laadbak gestaan. Echt super dat het hier mag, want in Nederland zie ik dat nog niet gebeuren! ;-) Alleen de gemiddelde Malawiaan begrijpt niet helemaal waarom we niet liever op zachte stoelen voorin willen zitten.
Woensdag zijn we ’s middags weer in de jeep gestapt, dit keer met een fysiotherapeute op sleeptouw. We zijn naar een oude man geweest met een CVA (beroerte) om te kijken of hij in aanmerking komt voor een rolstoel. Aangezien veel van zijn spieren helemaal verstijfd waren, omdat hij ze niet meer had gebruikt, heeft de fysiotherapeute hem en zijn familie oefeningen aangeleerd. In Nederland is er een heel traject voor zulke patiënten om de functie weer terug te krijgen, maar in Malawi is daar geen sprake van. Deze patiënt werd verzorgd door zijn familie en was erg gebaard bij de fysiotherapie die hij nu krijgt. Hopelijk is zijn situatie de volgende keer verbeterd zodat hij een rolstoel kan krijgen en als chief (‘dorpoverste’) zich wat makkelijker kan bewegen (want nu droeg zijn zoon hem op de rug door het dorp). Na nog bij een andere patiënt ‘om het hoekje’ te hebben gekeken, zijn we nog even bij het ziekenhuis langsgegaan. Hier zijn we inmiddels bijna kind aan huis geworden. Als we informatie, mensen of andere dingen nodig hebben, hebben we hier onze lijntjes lopen.
De overige tijd hebben we besteed aan stage-opdrachten voor school die we moesten voorbereiden en andere schoolopdrachten. Zo hebben we een begin gemaakt met een voorlichting over baarmoederhalskanker en gaan we een praktijkonderzoek starten naar ondervoeding bij de kinderen op de scholen.
Dit weekend genoten van onze vrije tijd. Vrijdag en zaterdag was het echt zeer slecht weer, zoals ze hier noemen ‘Dutch whether’. Dit hield in: fikse regenbuien, grijze lucht en lekkage. Toch hebben we het er zaterdag maar op gewaagd om er even op uit gegaan en zijn we naar Rumphi gelopen om wat boodschappen te doen. Heerlijk over de markt geslenterd op zoek naar leuke stofjes voor een Malawiaanse jurk, maar ‘het’ stofje nog niet kunnen vinden! Zondag zijn we met z’n vieren naar de kerk geweest. Dit is toch wel weer genieten met veel zingen, dansen en klappen. Ja, met het ritmegevoel zit het bij de gemiddelde Afrikaan wel goed, want een klein jongetje begeleidde op een trommel en ritmisch dat het was! En tussen de swingende vrouwen voel ik me toch wel enigszins stijfjes in de heupen!
Deze week staat de agenda weer vol met activiteiten en leuke bezoekjes, dus volgende week hoop ik jullie weer te verblijden met een kersvers verhaal!

Een hartelijke en warme groet,
Geralde (oftewel miss stonemountain, want dat is toch wel iets makkelijker uitspreken ;-))

P.s. Om even op het eten terug te komen. We eten elke dag lekker in het restaurant van Matunkha. Het ontbijt en de lunch bestaat uit wit brood (of geroosterd ;-)) en beleg en tijdens het avondeten kunnen we uit een aantal gerechten kiezen! Prima voor elkaar dus. Het eten heeft hier een hoog tomaat en sla-gehalte, omdat dit hier goed verkrijgbaar is. In Rumphi zijn Westerse producten niet verkrijgbaar en als ze er wel zijn super duur. Alles wat in Malawi zelf verbouwd wordt (mais, tomaat, avocado), kun je overal langs de straat kopen en is veel goedkoper.