Nieuwe maand, nieuwe avonturen!

Goedenavond allemaal,

Aangezien we alweer een maand in dit prachtige land verblijven, was het vorige week tijd om ons visum te verlengen. Dinsdag verlieten we op de vroege ochtend Matunkha per benenwagen en omdat onze deal met over de fietstaxi was mislukt (want degene waarmee we een deal hadden gemaakt kon niemand extra regelen en we konden echt niet met z’n tweeën bij hem achterop) zijn we helemaal sportief naar Rumphi gelopen. Aangekomen in Rumphi hadden we geluk, want we kwamen een minibusje tegen die vertrok en al bijna vol zat. Deze busjes vertrekken niet zoals in Wapenveld en omstreken via een prachtige dienstregeling, maar wanneer ze vol zitten. En dan bedoel ik voor de Afrikaanse begrippen vol! Dit hield in dat er ongeveer 20 man in het minibusje zat en wij met twee Malawianen op de achterbank geklemd zaten. Gelukkig hadden Barbara en ik geluk, want een medepassagier op de achterbank moest er al vroeg uit en deze plek werd niet meer opgevuld. Vooral voor mijn knieën was dat een opluchting, want de term beenruimte hebben ze hier nog niet uitgevonden :-). Ik heb onderweg super genoten tussen de lokale bevolking, van het stoppen en het inladen van mensen en goederen. Na zo’n anderhalf uur (70 km) rijden en slechts 2,40 euro lichter, kwamen we aan in Mzuzu. Dit is een van de grotere steden hier in het Noorden en hier moesten we op zoek naar de Immigration Office. Haha, dit was echt niet het gebouw dat je bij zo’n naam verwacht. We moesten door een of andere ingang die nauwelijks te vinden was en waar onder andere ‘prison’ boven stond, dan kwam je in een smoezelige trappenhuis en boven kwam je dan bij de kantoren en loketten uit (wat er gelukkig wel wat beter uitzag). Na een poosje als sardientjes in een blik gewacht te hebben, bleken we een kantoortje verder te moeten wezen. Dus via de menigte ons uit het kamertje stouwt, naar de meneer van het visum, paspoort laten zien, formuliertje ingevuld en toen moesten we weer terug om te betaling te doen. Weer terug bij de meneer had hij de bewuste stempel niet en werden we weer ergens anders heen gestuurd. Kortom anderhalf uur later hadden we het felbegeerde stempeltje waardoor we weer twee maanden langer in Malawi mogen blijven. Gelukkig hadden we er een hele dag voor uitgetrokken en hebben we gezellig met andere Nederlanders gekletst. De rest van de dag hebben we ons vermaakt met winkelen. Omdat Mzuzu wat groter is dan Rumphi, wat Westerser (en wij vinden wat minder leuk), hebben we lekkere lolly’s, appels en meer luxe producten in kunnen slaan. Daarnaast ben ik weer een mooie omslagrok rijker en zijn de eerste souveniertjes een feit. Na heel de markt en de winkeltjes afgesjouwd te hebben (Barbara was zo heldhaftig om een dronken man van ons af te schudden, waar veel Malawianen wel om konden lachen) gingen we weer op zoek naar een minibus. Helaas was deze nog niet vol, maar na bijna een uur konden we toch vertrekken. Ik zat heerlijk tussen de Malawianen op de achterbank naast een vriendelijke, oude oma en Barbara en een ander blank meisje zaten voorin. Tijdens de reis werden we ook nog vergezeld door een aantal meereizende kippen. Je kunt het hier zo gek niet bedenken of je kunt het meenemen in de minibus. Onderweg genoten van de prachtige natuur en bij elke stop komen de verkopers de minibus in of bij je raampje om je wat aan te smeren. Terug in Rumphi werden we naar wat onderhandelen voor zo’n 100 kwacha (20 eurocent) bij een Malawiaan achterop naar Matunkha gereden. Een super leuk vervoermiddel die fietstaxi!
De rest van de stageweek zijn we bezig geweest met het voorbereiden en geven van een training. We hebben twee medewerkers van Matunkha alles geleerd over wegen, meten, BMI bepalen en goede voeding. Het doel was dat zij, als Hilde er niet is, zelfstandig kunnen bepalen of iemand in aanmerking komt voor extra voeding (likuni pala). Dit wordt onder andere gegeven aan patiënten die ondervoed zijn, kinderen en zwangeren met HIV. Aan de hand van een aantal casussen hebben we ze laten oefenen met verschillende situaties. Het was niet alleen de bedoeling dat ze goed bepalen of iemand likuni pala nodig heeft, maar ook dat ze door kunnen vragen om problemen en klachten te signaleren en patiënten eventueel door te sturen naar Hilde. Daarom heb ik twee keer een patiënt gespeeld om een situatie na te bootsen. Het was echt super leuk, zinvol en ook voor ons leerzaam om deze training te geven. Want het is een hele uitdaging om BMI duidelijk te maken aan mensen die nog nooit van het begrip gehoord hebben!
Van het weekend hebben we heerlijk kunnen relaxen. We hebben het hele weekend alleen maar dingen voor onszelf gedaan om even tot rust te komen. Zaterdag zijn we nog wel bezig geweest met ons kinderafdelingsproject. We hebben ons als vrijwilliger aangeboden om tekeningen te maken voor de kinderafdeling. Van het ziekenhuis hebben we grote vellen papier gekregen en na een middag hard werken waren de eerste twee tekeningen een feit.
Deze week is Hilde een week in het zuiden voor een soort van stage in een palliative care kliniek, om te kijken hoe ze daar werken. Dit betekent dat wij ons deze week zelf moeten redden. Morgen en overmorgen staan patiëntenbezoeken op de planning. We gaan patiënten in de community’s bezoeken waar we al eerder zijn geweest om te kijken hoe het met ze gaat. Omdat we daarvoor nog wat moesten regelen waren we vandaag weer in het ziekenhuis te vinden voor het maken van wat afspraken. Nadat dit alles geregeld was gingen we nog even langs de hoofdzuster, omdat we nog een poster nodig hadden. Bij ons vertrek sneed onze handige Barbara zich aan het lipje van de poster waardoor haar vinger bloedde als een rund. Na wat professorisch een verbandje te hebben aangelegd (want voor zo’n jaap in de vinger had ik ook niet alle verbandmaterialen bij me) en de grond van het kantoor schoongemaakt te hebben, zijn we maar weer even het ziekenhuis ingegaan om wat verband te regelen (we waren immers toch om de hoek). Dit was helaas wat minder gemakkelijk, dus werd Barbara begeleid naar een soort ‘eerstehulpwondendokter’ waar ze als mazungu alle voorrang kreeg. Dus werd de snede met alle zorg met jodium en gaasjes verbonden. Helaas was de bloeding nog niet gestept en vond meneer de wondendokter het wel leuk om hem te gaan hechten. Hij was al een verdovingsspuit aan het klaarmaken, maar daar was onze Barbara niet van gediend. Naar onze opinie was hechten echt onnodig, dus hebben we gepleit voor een goed verband met wat extra druk om de bloeding te stelpen en dat met succes. Net klaar bij de eerste hulp kregen we te horen dat er een keizersnede aan zat te komen. Aangezien ik deze nog niet had meegemaakt, hebben we besloten om ons ziekenhuisbezoek nog even te verlengen. Nadat alle voorbereidingen waren gepleegd en wij ons in onze groene pakjes hadden gehesen, kon het grote werk beginnen. Echt super gaaf om te zien en mee te maken! Binnen no time was het kindje geboren, het huilde direct en was kerngezond. Terwijl het kindje lekker warm werd ingepakt, werden bij de moeder de eileiders afgeknoopt (omdat dit haar derde keizersnede was en hierna geen keizersnede meer mogelijk was) en alles weer dicht gehecht. Het was echt super warm in de operatiekamer en met de combinatie van te weinig gegeten hebben, kreeg ik het even Spaans benauwd toen we de placenta aan het onderzoeken waren. Gelukkig is dextro in zulke momenten mijn beste vriend en kon ik later weer gewoon assisteren bij het hechten. Dit hield in dat we het hoofd van de chirurg een beetje moesten droogdeppen, omdat bij hem ook het zweet van het hoofd afgutste ;-). Na deze avontuurlijke ochtend hebben we de middag doorgebracht op Matunkha waar we onze bezoeken van morgen hebben voorbereid en bezig zijn geweest met ons volgende project.

Zo zie je maar weer: geen dag is hetzelfde en elke keer maken we weer dingen mee die je van te voren niet kunt bedenken!

Mukhale makora!
Geralde

P.s. Ooit iemand groene sinaasappels gezien: hier in Malawi zijn ze verkrijgbaar. Daarnaast hebben we deze week een avocado geprobeerd, maar dat was eens en nooit meer want die was niet te eten. Dus dat wordt weer gewoon op bananendieet ;-)