Safari in Nyika :-)

Hallo allemaal,

Het is weer maandag dus hoog tijd voor een nieuw verslag! Vorige week zijn we druk bezig geweest met het voorbereiden van een voorlichting/presentatie voor middelbare scholieren. Het vorige weekend waren op Matunkha zo’n 500 studenten te vinden voor een conferentie en in de rest van de week verbleven hier 50 middelbare scholieren die worden gesteund door Matunkha. Zij hadden een themaweek rondom het bereiken van doelen en de toekomst. Wij mochten ons aandeel leveren door middel van een voorlichting met als doel om de jongeren bewust te maken van hun eigen verantwoordelijkheid om goed voor hun lichaam te zorgen. Op dinsdagochtend hebben wij samen met hen een soort gezondheidsquiz gedaan aan de hand van een aantal stellingen. Met rode en groene kaartjes deden we een soort petje-op-petje-af: de jongeren moesten zeggen of een stelling waar of niet waar was en wij gaven daar dan uitleg bij. Een uitdaging om dit te doen was het zeker! Ten eerste heb je een taalbarrière omdat hun Engels vaak nog niet echt heel goed is en ook voor ons is Engels niet onze moedertaal. Dus om deze dubbele taalbarrière een beetje op te heffen stond er al snel een vertaler naast ons die de stellingen en ons praatje in het Tumbuka vertaalde. Een andere uitdaging is om alles heel basis uit te leggen. Algemene kennis over het lichaam en ziekten is hier bijna niet aanwezig. Een voorbeeld is dat veel mensen hier denken dat koorts en Malaria hetzelfde zijn. Dit vergt om iets duidelijk uit te leggen een hele vertaalslag. Grappig was dat op het laatste iedereen af was bij de stelling dat je hart zo groot is als je vuist, want dat dat klopte was wel heel bijzonder! Het was leuk en om deze voorlichting te geven en ik hoop dat net als ik de studenten ook veel geleerd hebben.
De rest van de stagedagen hebben we ons gestort op het palliative care book. We hebben hem afgemaakt en nog een aantal keer bijgewerkt, maar nu ligt het eerste concept op het bureau voor goedkeuring. Daarna gaan we het boek bij het ziekenhuis afleveren om hun feedback te ontvangen. Het zal nog wel een aantal keer moeten veranderen voordat het daadwerkelijke boek af is en in de praktijk zal pas blijken of er nog wat mist of aangepast moet worden, maar we zijn goed op weg!
Donderdagavond werd de middelbare-scholieren-week afgesloten met een soort gala-diner. Wij als mazungu’s (blanken) mochten het driegangendiner opdienen en drankjes schenken. Het was erg leuk om hen te bedienen, want je kon wel zien dat de meesten niet gewend waren om eten opgediend te krijgen en met mes en vork te eten, want het was een beetje een Westers menu met pizza, kip en rijst en ijs. De sfeer zat er goed in, want na het nagerecht gingen de heupjes los en werd er vrolijk gedanst op de muziek. Ook wij als mazungu’s, die over het algemeen toch wat houteriger zijn, hebben meegedaan en een polonaise ingezet. Echt weer een genietmomentje!
Vrijdag hadden we een vrije dag en deze ben ik begonnen met uitslapen. Verder heb ik mijn dag ingevuld met het schrijven van een verslag en in de middag hadden we een Tumbuka taalles. Mijn talenknobbeltje is dus weer verrijkt met een paar nieuwe Tumbuka-zinnetjes. Pff… naar een uurtje duizelde het mij echt, want alles lijkt op elkaar en mijn aanleertempo voor talen is niet erg hoog. Rond 6 uur zouden we een soort samenkomst hebben op Matunkha rondom goede vrijdag, maar omdat we al de hele dag zonder stroom zaten, hebben we eerst samen met de ‘locals’ (mensen van Matunkha onder andere onze Tumbuka-lerares) gezellig gegeten. Iedereen neemt wat te eten mee en dan krijg je een leuke combinatie: nsima met verschillende sausjes, nasi, pizza, samoza’s (soort Malawiaanse bladerdeeg hapjes met vlees). Het gaat allemaal op z’n Malawiaans: de meesten zitten op de grond, voor en na de tijd worden de handen gewassen met water en tijdens het eten eet je lekker met je handen. Rond 8 uur kwam de stroom terug en hebben we alsnog de samenkomst kunnen houden. Samen met een aantal andere mensen van Matunkha hebben we stilgestaan bij goede vrijdag en avondmaal gehouden. Bijzonder om zo als een grote familie dit te kunnen delen!
Zaterdagochtend was het al vroeg dag, want we zijn rond 7 uur vertrokken voor een safari. Een vieruurdurende rit over hobbel-de-bobbel wegen leidde ons naar het Nyika National Park, nog noordelijker dan Matunkha. Dit natuurpark ligt op zo’n 2 kilometer hoogte en is eigenlijk een heel groot glooiend plateau. De eerste twee uur van de rit reden we tot de ingang door de bewoonde wereld met mensen en dorpjes. Na de uitgang duurde de rit nog eens twee uur en konden we genieten van de prachtige landschappen die van moment tot moment veranderden: eerst veel bos, later veel bergen met rotsen en daarna werd het landschap steeds glooiender. Net voor aankomst hadden we de eerste zebra’s gespot, dus dat was al een goed begin. Aangekomen bij de camping moest onze tent worden opgezet: altijd een leuk klusje! Door gebrek aan genoeg haringen ging ik maar in de weer met touw, wasknijpers en stenen, waardoor uiteindelijk de tent lekvrij opgezet was. Het tentje was zo opgezet dat als we uit ons bed zouden rollen, we van een prachtig uitzicht konden genieten en ook nog wilde dieren konden spotten, want van tijd tot tijd waren de zebra’s, elanden en bushbucks te zien vanaf de camping. Tegen de avond hebben we ons klaargemaakt voor een night drive. Toen het nog licht was hebben we wat zebra’s, elanden en bokjes gezien en bijna hadden we een luipaard gespot, want een verse drol (van nog geen 5 minuten oud) kwamen we onderweg met de jeep tegen. Nadat het donker was geworden hebben we met extra licht onze weg vervolgd en nog wat klein wild kunnen spotten. Terug bij de camping hebben we bij het kampvuur genoten van een lekkere maaltijd. Omdat we sliepen op zo’n 2 kilometer hoogte was het al snel koud dus onze extra dekens, vesten en twee slaapzakken waren ’s avonds en ‘s nachts niet overbodige luxe.
De volgende ochtend hebben we opnieuw een rit gemaakt met de jeep. Dit keer zaten we er niet in, maar bovenop. Hierdoor konden we optimaal genieten van de prachtige landschappen, vergezichten en dieren. We zijn naar de top van het plateau gereden waarvan we echt een adembenemend uitzicht hadden en zelfs tot in Zambia konden kijken. ’s Middags konden we gaan en staan waar we wilden en hebben we gerelaxt met een boekje en puzzeltje. Aan het eind van de middag zijn we zelf het veld ingegaan en hebben we zebra’s van dichtbij opgezocht. Echt bijzonder om zo dichtbij de dieren in hun natuurlijke leefgebied te kunnen komen. Toen ik zelf nog een stukje van de camping afliep, stuitte ik nog op een hele groep elanden. Terwijl ze mij besluiteloos aanstaarden (blijven staan of vluchten) kon ik stilletjes heel dichtbij komen.
Vanochtend zijn we al vroeg weer op pad gegaan voor een wandelsafari. Met een gids hebben we een hele ronde gelopen en zijn we meer te weten te komen over bijzonder en zeldzame vogels en bloemen. Heel grappig om hier bloemen in het wild te zien groeien die je in Nederland alleen maar in de bloemenzaak tegenkomt. Opnieuw konden we dichtbij de dieren komen, terwijl we met onze schoenen door het veld baggerden. Rond lunchtijd zijn we weer teruggereden naar de bewoonde wereld. Onderweg kwamen we nog heel wat olifantenkeutels tegen en ook andere sporen, als omgevallen bomen, maar de olifanten waren helaas in geen velden of wegen te zien. Onderweg regende het pijpenstelen (zelfs met hagel), waardoor de weg al snel veranderde in een grote modderpoel. En bij een grote hobbel waar ik achter in de jeep zittende niet op bedacht was, vloog ik letterlijk van mijn stoel bij Jessica die aan de andere kant van het gangpad zat zo ongeveer op schoot, tot grote hilariteit van Barbara. Ja, we hebben er van het weekend heel wat afgelachen en ik kan terugkijken op een super gezellig en leuk weekend waarin we mochten genieten van veel natuurschoon. Ik heb heel wat foto’s gemaakt, maar eigenlijk kun je daarop toch niet helemaal weergeven hoe mooi het hier is. Toch zal ik ze jullie niet onthouden!

Groetjes en veel liefs uit het toch iets warmere Rumphi,
Geralde

P.s. Tot slot nog een minder leuk berichtje. Donderdag hebben we ‘mister white leg’ (de ezel) van zijn gips ontdaan en omdat de wond geïnfecteerd was en het onderbeen er nog steeds bij bungelde, hebben we besloten om hem uit zijn lijden te verlossen :-(