Een week vol belevenissen!

Natandara allemaal,

De eerste week in Malawi vol belevenissen zit erop. Deze week was een beetje een opstartweek, zodat we kennis konden maken met verschillende mensen, de weg op het Matunkha Centre leerden kennen en een stukje Malawi hebben kunnen proeven. Daarnaast zijn er plannen gemaakt voor de invulling van de komende stageweken.
De werkdag begint voor ons met een dagopening om 7 uur samen met de kinderen van de basisschool en de medewerkers van Matunkha. Er wordt gezongen, geklapt en een bijbelverhaal vertelt. Dit betekent wel vroeg uit je bed, maar het is hier vroeg licht dus dat gaat een stuk gemakkelijker dan in Nederland. Mijn hele dagritme is hier totaal anders. Omdat het ’s avonds rond 6 uur heel snel donker wordt, duik je veel eerder je bed in.
Dinsdag hebben we een rondleiding gekregen over het centrum en hebben we van alles gehoord over de projecten die er draaien om de bevolking te ondersteunen. Een van de belangrijkste dingen is een voorbeeld zijn voor de bevolking: hoe je op een goede en effectieve manier gebruik kunt maken van dieren, eten kunt verbouwen en jezelf in onderhoud kunt voorzien. Op het centrum werken (en wonen) ‘lokale’ mensen die vaak hier zijn opgeleid en ook weer andere opleiden. De bedoeling is dat het steeds zelfstandiger gaat worden.
Woensdag hebben we met Hilde (de Nederlandse verpleegkundige) gesproken over de invulling van de stage. ’s Middags zijn we met haar mee geweest voor een vergadering in het ziekenhuis in Rumphi over palliatieve zorg (dit is zorg voor mensen die niet meer kunnen genezen, maar waarbij je nog wel kunt kijken hoe je de klachten kunt verminderen). We gaan helpen om dit ook in de kliniek op het centrum verder op te zetten. Omdat om 2 uur (de afgesproken tijd) nog niemand te bekennen was in de vergaderzaal, hebben we een rondleiding door het ziekenhuis gekregen. In dit lokale ziekenhuis zullen we de komende week meekijken om een indruk te krijgen van de zorg in Malawi. Eigenlijk is dit ziekenhuis met geen woorden te beschrijven of te vergelijken met de Nederlandse zorg. Barbara en ik waren allebei onder de indruk van wat we zagen. Primitief is misschien het beste woord. Er zijn hier weinig mogelijkheden om goede behandeling te geven, omdat de materialen en medicijnen er vaak niet zijn. Ook goede diagnostiek is vaak niet mogelijk vanwege geldgebrek. Daarnaast is de visie op onder andere het medicijngebruik nogal verschillend. De bevolking is hier ervan overtuigd dat klachten niet weggaan zonder medicijnen. Dus voor een doodgewone verkoudheid wordt soms al antibiotica (ongeveer het enige medicijn dat hier in overvloed is) gegeven. Ik ben in ieder geval erg benieuwd wat we de komende dagen allemaal gaan zien, wanneer we meelopen in het ziekenhuis. Na de rondleiding was er nog steeds niemand te bekennen en bleek dat veel zorgverleners niet wisten van de vergadering (terwijl hierover toch wel naar verschillende mensen was gecommuniceerd). Dus zonder vergadering, maar wel een paar uur later, zijn we weer terug gegaan naar Matunkha: typisch Malawi.
Donderdag hebben we na de dagopening Tumbuka-les gehad van miss Chikoza. Zij woont op het centrum en geeft als bijverdienste les. De medewerkers op het centrum spreken prima Engels en ook de meer opgeleide mensen als leerkrachten, verpleegkundigen en dokters. De rest van de bevolking en ook veel kinderen spreken geen Engels. Daarom is het wel handig en ook erg leuk als je een beetje Tumbuka (stamtaal) spreekt. Verder hebben we deze dag rustig aan gedaan en ’s avonds hebben we nog de ontknoping van ‘wie is de mol’ mogen meemaken op BVN (zelf hebben we geen televisie, maar we mochten meekijken bij Jorrit en Hilde).
Vrijdag was het alweer vroeg dag en zijn we na de opening in de jeep op patiëntenbezoek geweest in de community (gemeenschap). Eerst zijn we langs het ziekenhuis gereden om een arts op te halen, maar de arts die mee zou gaan was in geen velden of wegen te bekennen dus stapte een andere arts in. De weg naar de patiënt had een hoog hobbel-de-bobbel-gehalte en een jeep was dus geen overbodige luxe. We moesten ook over een houten brug die eigenlijk niet voor het gewicht van de jeep en ons bestemd was, maar gelukkig hebben we het droog gehouden. De patiënt die we bezochten was 26 jaar en zijn voeten waren aangetast door een soort zweren en vergroeiingen, waarbij hij ook wonden had. Ons bezoek was om te kijken wat de vervolgbehandeling moest wezen. Nadat de arts de uitslag van een onderzoek had verteld en nieuwe medicijnen had voorgeschreven, gingen we nog ‘even’ snel langs bij een andere patiënte. Het zou eigenlijk een kort bezoekje moeten zijn, omdat de arts weer terug moest naar het ziekenhuis aangezien hij gewoon dienst had en zijn patiënten op hem zaten te wachten, maar als je bij een patiënt bent duiken er in een keer nog een aantal patiënten op met hun klachten. Met een paar lifters achterin de laadbak van de jeep zijn we uiteindelijk toch nog redelijk snel weer teruggereden naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis hebben we nog het een en ander geregeld en hebben we ook nog een blik geworpen in een privékliniek in Rumphi. De terugrit naar het centrum was een hele belevenis. We stonden in de laadbak met zeven personen, een hoop bagage en een geit. Een zeer leuke ervaring!
’s Avonds hebben we bij de ‘locals’ gegeten. Zij kookten nsjima (een soort stevige, smaakloze maispuree) met groente/ei en wij Nederlanders namen dan wat westers eten mee (wat voor hen een luxe is met zoveel groente en vlees). Het was echt super gezellig en lekker knus bij elkaar in een klein huisje. We zaten op de grond en moesten met onze handen eten. Verder zat de sfeer er goed in en werd er gezongen en gedanst. Ze maken hier bijna overal een feestje van!
Gister hebben we echt weekend gehouden. In de weekenden zijn we vrij en is er ook geen dagopening, dus dat betekent uitslapen. Maar voordat we aan het ontbijt konden, werd onze assistentie al gevraagd. Een van de ezels van het centrum had een open botbreuk opgelopen en deze moest gezet worden. Hilde had zelf de ezel al onder narcose gebracht en geprobeerd de wond schoon te maken en breuk te zetten, maar zonder het gewenste resultaat. Dus is er een arts vanuit het ziekenhuis opgetrommeld, aangezien men hier het beroep dierenarts nog niet heeft uitgevonden, en deze heeft onder het toeziend oog van velen de breuk gezet en de poot ingegipst.
Die middag zijn we met twee Nederlandse jongens die op het centrum vrijwilligerswerk doen naar Rumphi gelopen. Het was bewolkt dus niet zo heel warm. Je komt langs allerlei kleine huisjes, maisvelden, kraampjes en stalletjes. Overal zijn wel kinderen te bekennen en de keren dat we het woord ‘azungu’ (blanke) hebben gehoord was lang niet meer op een hand te tellen. Het was echt super leuk om zo het lokale leven te bekijken en de cultuur te snuiven. De kinderen hebben hier weinig maar ze maken zelf het mooiste speelgoed: een grote speelgoedauto van metaal en een spel van het wiel van een fiets. We hebben in Rumphi even rondgestruind en koekjes gekocht en zijn toen weer teruggelopen (ongeveer 20-30 minuten).
Vandaag zijn we naar een Tumbuka kerkdienst geweest. Het was een kleine ‘huiskerk’, maar het swingt daar echt de pan uit. Je kunt gewoon niet stil blijven zitten! Geweldig om te zien hoeveel ritmegevoel zelfs de kleine kinderen al hebben, want zij trommelen mee op de muziek. Het was een zeer leuke ervaring en we werden erg welkom geheten.
Vanmiddag hadden we weer even een spoedgevalletje tussendoor. De beruchte ezel (nu genaamd ‘mister white leg’) was gister te vroeg op zijn gipsen pootje gaan staan, omdat de narcose te vroeg was uitgewerkt en zijn pootje bungelde er nu weer een beetje bij. Dus opnieuw de arts in kwestie opgehaald en een nieuwe poging gedaan nu met iets meer narcose. Haha… hier ben je niet alleen verpleegkundige, maar ook direct verloskundige en dierenarts. Zo zie je maar, het kan hier niet gek genoeg!

Ik vermaak me hier tot nu toe prima. We zijn met een aantal Nederlands op het centrum, dus dat is erg gezellig. Daarnaast leer ik ook steeds meer medewerkers van Matunkha kennen, stuk voor stuk super aardige, behulpzame mensen. Naast al deze mooie en leuke kanten zie je ook genoeg moeilijke en minder leuke kanten van het land. Op dit moment is er erg weinig mais, omdat we net voor de oogsttijd zitten. Mensen moeten hier echt moeite doen om aan mais te komen en de prijzen zijn erg hoog. Zo kwam er ook een oude vrouw bij Matunkha vragen om eten, omdat ze voor haar zieke dochter en haar zes kleinkinderen moest zorgen en geen geld meer had voor eten!
Nou dit zijn in het kort mijn belevenissen tot nu toe! Ik vind het super leuk om jullie reacties te lezen, dus ga zo door! ;-) Ik ga maar snel de blog plaatsen, voordat de stroom uitvalt (iets wat dagelijks gebeurd). De zaklamp is daarom mijn grootste vriend!

Veel groetjes en liefs uit Malawi!
Geralde