Oranje boven.... en nog veel meer!

Beste feestvierende Nederlanders,

Er zit weer een drukke week met verschillende belevenissen op dus hoognodig tijd voor een nieuw verslag. In deze editie van mijn reisverslag ook speciale aandacht voor koning(inne)dag à la Malawi en daarnaast hoop ik jullie te verblijden met wat leuke foto’s.
Vorige week dinsdag zijn Barbara en ik samen met een verpleegkundige vanuit het ziekenhuis naar een basisschool geweest voor screening. Aangekomen bij de school werden we ‘koninklijk’ onthaald door de schoolkinderen, want twee mazungu’s op de school is toch wel een belevenis. Tijdens de ochtend hebben we 66 kinderen uit standard 1 (vergelijkbaar met groep 3 in Nederland) totaal gescreend en een begin gemaakt met standard 2. De screening bestaat onder andere uit wegen, meten, temperaturen, een oogtest en een top-tot-teen onderzoek. Het was erg leuk om met de kinderen bezig te zijn, alleen is het lastig dat je niet met ze kan praten. Gelukkig kom je met handen en voeten een heel eind. Opvallend is het grote leeftijdsverschil in de verschillende klassen. In Nederland zit je grotendeels bij leeftijdsgenoten in de groep, maar hier zaten bijvoorbeeld in standard 2 kinderen tussen de 6 en 12 jaar. Voor deze eerste keer liep het geheel nog een beetje chaotisch, want op een gegeven moment was het lokaal zo vol dat we bijna geen poot meer konden verzetten ;-)
Woensdag en donderdag zijn we er met de jeep weer op uit geweest. Woensdag hebben we met fysiotherapeuten twee cliënten in de community’s bezocht. Donderdag zijn we weer terug geweest naar patiënten van een week daarvoor. Gelukkig was de brug gerepareerd en konden we veilig naar de overkant, maar het had die nacht aardig geregend dus waren sommige stukken een groot blubberbad. We glibberden alle kanten op (het dansen van de auto, zoals ze dat hier noemen), maar dankzij de vierwielaandrijving konden we toch onze weg vervolgen.
Vrijdag hebben we met een aantal andere Nederlanders een kliniek in de omgeving bezocht. Deze kliniek (Eva de Maya) is opgezet door een Nederlandse vrouw en zij combineert de reguliere gezondheidszorg met homeopathie en een herbalist (kruidendokter). Bezoekers van de kliniek kunnen zelf kiezen waar ze naar toe willen. Het was leuk om deze manier van werken en de kliniek met eigen ogen te kunnen zien. Hier in Malawi zijn er heel veel bomen en planten die gebruikt kunnen worden bij ziekten. Van veel van deze planten is de werking aangetoond en veel medicijnen zijn gemaakt van of gebaseerd op deze planten. Zo kun je bijvoorbeeld de papaya-boom (die bij ons in de tuin groeit) gebruiken voor het schoonmaken van wonden en zijn de bladeren van de Neem-boom goed om malaria te voorkomen. Zo zijn er hier nog veel meer bomen/planten die overal voor handen en dus voor de lokale bevolking makkelijk te gebruiken zijn.
Het weekend hebben we vertoefd aan Lake Malawi. Zaterdagochtend zijn we bepakt en bezakt voor dag en dauw vertrokken. Het eerste stuk hebben we gelopen (wat een hele opgave was met alle bagage die we als vrouwen meesleepten). Aangekomen bij het busstation was er nog een plekje over in de taxi. Nauw ja over, het was meer aanstouwen. Uiteindelijk zaten we met z’n 14’en als pieren in een potje in een 7-persoonsauto. Ik heb me kostelijk vermaakt en gelukkig was het maar voor een kwartiertje, want Barbara en ik hadden aan het einde van de rit allebei slapende benen. Daarna zijn we in een minibusje gestapt richting ChiTimba (de plek aan het meer waar wij verbleven). Deze rit was een stuk aangenamer, omdat er al snel veel mensen uitstapten en er niemand meer bij in kwam. Toen we vlakbij onze bestemming waren begon het hard te regenen. In Rumphi was het ook al bewolkt, maar we hadden gehoopt dat het bij het meer wat beter was (wat vaak het geval is). Helaas beloofde de donkere wolken weinig goeds en omdat de achterklep van het minibusje enorm lekte, was mijn tas en slaapzak al nat voordat het feest kon beginnen. (Even tussendoor: In Nederland zouden we zeggen dat de minibusjes rijp zijn voor de sloop, want vaak moeten de deuren er professorisch worden ingezet en zit de achterklep met een touw dichtgeknoopt.) We hadden er een beetje een hard hoofd in, maar gelukkig is het weer meegevallen. Het was droog, maar bewolkt en daardoor hebben we het moeten doen met pootje baden. Ondanks het weer hebben we toch heerlijk kunnen relaxen met een boekje bij het kampvuur (die onze persoonlijke bewaker voor ons had aangestoken toen wij gingen dineren) en het onderhandelen over supermooie houtbewerkte souvenirs. Toen we de volgende middag op een minibus terug zaten te wachten, brak opeens de zon door en was er een stralend blauwe lucht. Zwetend (want het was opeens super warm) en toch wel een beetje balend zijn we met de minibus teruggegaan naar Rumphi. Proefondervindelijk heb ik vernomen dat deze minibusjes niet zijn gebouwd voor de Nederlandse benen, want ik zat een uur klem tegen het volgende bankje ;-). Toch is reizen met het openbaar vervoer in Malawi elke keer weer een avontuur en geniet-momentje, want je ziet van alles en je kunt het zo gek niet bedenken of het kan mee in het minibusje.
Maandag hebben we ons opnieuw op het screenen van kinderen gestort. Deze keer waren standard 2 en 3 aan de beurt. Een groot deel van de ochtend heb ik de oogtest bij kinderen afgenomen. Dit was best lastig te begrijpen voor sommige kinderen, dus ik probeerde het met mijn handen voor te doen. Op de terugweg heb ik hard gelachen om een meisje dat we tegenkwamen en als grapje mijn gebaren nadeed. Dankzij de betere dosering van kinderen in het lokaal liep het geheel al een stuk gesmeerder.
Gisteren was het natuurlijk een historische dag en aangezien Matunkha toch een klein beetje Nederland in Malawi is, konden we het heugelijke feit van een nieuwe koning niet zomaar voorbij laten gaan. Als lid van het feestcomité heb ik meegeholpen om de medewerkers van Matunkha een gezellige middag te bezorgen. ’s Ochtend hebben Barbara en ik de hal en het veld versierd met vlaggetjes en ballonnen en de spellen klaargezet. Aangezien ballonnen hier erg favoriet zijn, hadden we een hele horde kinderen achter ons aan. Erg gezellig! Daarnaast hebben we onze kookkunsten uit de kast getrokken en gevuld ei gemaakt voor de lunch. Rond koffietijd kwamen er nog 4 Nederlandse gezinnen (zodat we met ongeveer 30 mazungu’s waren) en samen hebben we geluncht op zijn Nederlands. Na de lunch was het tijd voor het middagprogramma met de medewerkers. Iedereen werd verdeeld in teams en kreeg een Nederlands button (kaas, koe, molen, vlag, tulp en klomp) op. Op het veld hadden we 6 oer-Hollandse spellen voorbereid. Twee teams streden tegen elkaar voor punten. Het was super gezellig en hilarisch. Er waren super veel supporters: andere medewerkers die kwamen kijken en kinderen en er werd super veel gelachen. Er werd koekhappen, zaklopen waarbij je ondertussen een hoed, sjaal en T-shirt aan moest trekken, lepelrace met sinaasappels, spijkerpoepen, voetbal en spijkerbroekhangen gedaan. Ik was spelleider bij het zaklopen en heb genoten van het enthousiasme en fanatisme waarmee iedereen meedeed. Daarnaast heb ik me verwonderd over de sterke vrouwen hier, want veel vrouwen konden het spijkerbroekhangen lang volhouden. De Malawianen spelen eigenlijk weinig spelletjes en deze simpele, maar eigenlijk rare spelletjes (want wie gaat er nu met een sinaasappel op een lepel een parcourtje lopen of een spijkerbroek hangen voor zijn lol?) vielen erg in de smaak. Al met al was het super geslaagd en ik denk dat de foto’s goed weergeven dat het een klein Nederlands-Malawiaans feestje hier gisteren was. Na afloop werd iedereen getrakteerd op een lekker broodje en frisdrank en het winnende team mag vanavond lekker eten in het restaurant. Na deze enerverende middag hebben we ’s avonds bij Hilde en Jorrit voor de televisie even uitgerust terwijl we nog wat van de koning(inne)dag in Nederland hebben meegekregen. Dus we zijn toch nog van veraf getuige geweest van het koningslied en de koningsvaart. Al met al was het een bijzondere koning(inne)dag met een Malawiaans sausje, maar ik heb dubbel en dwars genoten!

Een oranje groet van,
Geralde